دل من یه روز به دریا زد و رفت
    پشت‌پا به رسم دنیا زد و رفت
    زنده‌ها خیلی براش کهنه بودن
    خودشو تو مرده ها جا زد و رفت
    هوای تازه دلش می‌‌خواست ولی
    آخرش توی غبارا زد و رفت
    دنبال کلید خوشبختی می‌‌گشت
    خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت
    یه دفعه بچه شد و تنگ غروب
    سنگ توی شیشه فردا زد و رفت
    دفتر گذشته‌ها رو پاره کرد
    نامه فرداها را تا زد و رفت
    به سرش هوای حوا زد و رفت

درسته کـــه دروغ می گــن خــیلـی هاشــون      

 درستــه کــه حـــرف مــی زنــن بــیـشترشــون

درستــه کــه بعضی اونــا تا آخـــر راه نمیان        

خسته میشن از همه چــی،باهات دیگه راه نمیان

درسته که دروغ میگن به خودشون،هم به خدا       

ولـی نه مـن خسته میشم،نـه مـیشم از تو جــدا

اونــی که بهت گفتـه آره تا آخــر راه میادش       

اگه گفته دوستت داره،بدون دروغ نیست تو کارش

اگـــه میگم کــه تـو،ستـاره ی آسـمـونـمی        

از تــه دل میگم ایــنو ، خــدا تو بهتــر میدونــی

کلمـه بـه کلمـه حــرف های مـنو بـاور کـــن      

 منــو از اونا کــه دروغ میگــن ، تـ‌ــو جـــدا کــن

تــوی خیالـم عزیــزم تـو رو دارم هـمـیـشــه       

چکـار کنـــم به غیر تــو مــن نـدارم کـس دیگــه

چون طلای ناب بی منت از خاکم بکن             یک شبی را عاشقانه از هوس پاکم بکن

هر نگاهت موجی بر هر تخته سنگ پیکرم         پر طلاتم تر ز پیشم غرق امواجم بکن

می پسندم بازوانت را به دور شانه ام              اول کارم هنوز فکر سرانجامم بکن

با تو من در شب خیال دیگری دارم به سر        همچو شبگردی مرا از خواب بیدارم بکن

دوست دارم همچو پیچک بر سراپای تو پیچم     باز امشب چون گل وحشی شدم رامم بکن

شبنمی شو بوسه بر گلبرگ اندامم بزن             بوسه بارانم بکن بی تاب بی تابم بکن

بخت و قسمت را بگو دستی به دست هم دهند     دست به دستم ده کنار سایه ات خوابم بکن

مدت هابود که می خواستم رازی را که در سینه دارم به تو بگویم.

اما نتوانستم.

                 دوست داشتم هنگامی که از کنارم می گذری این راز

را در چشمان عاشقم بخوانی.ولی تو با بی اعتنایی می گذشتی

تا اینکه امروز قلم را برداشتم تا از بی مهریت بنویسم.

ولی وقتی قلم را از روی کاغذ برداشتم

                                                   دیدم نوشته ام:

                                        "با تمام وجود دوستت دارم"

به تو دلبسته شدم
از همان روز که قاموس زمان
چله از قلب فرو مرده من باز گشود
به تو عادت کردم
چون دم و باز دمم
که همه عمر مکرر شده است
و نمیدانم من
ونمیدانیم ما
که چه تعداد نفس
در همه عمر دراز
رفته در کام فرو
گاه حتی ز تو آزرده شدم
تو گل وحشی دشت
من یکی مست تماشای رخت
وه که پیکان نظر بازی تو
خوش فرو هشت
در این قلب ستمدیده من
و من واله تو
به عبث در هوس چیدن تو
دست بردم بر آن ساقه ناب تن تو
تا تو را در کشم اندر تن خود
آه افسوس بر این نکته نیندیشیدم
ساقه ناب گل وحشی دشت
خار خود می خلد اندر تن من
آری ای آبی نیلوفریم
من همان شب پره ام
که شبی راز غم عشق تو را
با یکی شمع نهادم به میان
شمع نالید ز شب تا دل صبح
و شرر بر تن زارم بفکند
و کنون باز منم شب پره سوخته پر
و سحر نزدیک است
لیک اینبار دگر می دانم
و تو هم می دانی
عمر یک شب پره شب تا سحر است
پس دگر من نگهم را ز تو بر می دارم
تا نظر بر سحر مرگ نشان آویزم
لیک ای چشمه زیبایی و نور
بر بلندای افق
گر گذر کرد دلت
یاد این عاشق پر سوخته کن
که تو را دید شبی
و
شبی رفت ز یاد

اگر دنیای ما دنیای سنگ است بدان سنگینی سنگ هم

قشنگ است.

اگردنیای ما دنیای درد است بدان عاشق شدن از بهر

رنج است.

اگر عاشق شدن پس یک گناه است

دل عاشق شکستن صد گناه است......

به کوه گفتم عشق چیست؟ لرزید.

 به ابر گفتم عشق چیست؟بارید.

 به باد گفتم عشق چیست؟ وزید.

 به پروانه گفتم عشق چیست؟ نالید.

به گل گفتم عشق چیست؟ پرپر شد.